vertrouwen

Vertrouwen komt te voet en vertekt te paard; het is een oud gezegde.
Bijna alle relaties krijgen op punt met deze universele waarheid te maken. Vriendschappen, politiek, marketing, zakelijk, etc.
Mensen die jaren met elkaar omgaan, en opeens, door een incident, door een gedachte, een gerucht de relatie beeindigen, scheiden, elkaar nooit meer zien.
Of in de marketing. Denk even aan Omo, of bijvoorbeeld Exota, bedrijven die jarenlang aan de relatie met hun afnemers hebben gewerkt. Opeens door een incident werd de een bijna en de ander geheel van de markt gevaagd.
Waarom is het zo moeilijk het vertrouwen van mensen te winnen en, nog belangrijker, als je dan eindelijk dat vertrouwen hebt gewonnen, waarom is dat dan zo wankel?
Misschien wel omdat ons hele leven gebaseerd is op vertrouwen. We vertrouwen onze ouders , we vertrouwen de leraren, we vertrouwen de banken, en we vertrouwen de politicus waar we de eerste keer op stemmen. Dit is zonder rede, er is geen bewijs, geen formule, geen uiterlijk kenmerk, waaruit blijkt dat we iemand kunnen vertouwen. Dat maakt het redelijk binair. Een bakje goed en een bakje slecht. Bij het eerste signaal dat iemand of iets dus niet te vertrouwen zou zijn, gaat het in het bakje slecht. En als er in het bakje slecht een gemeenschappelijk kenmerk te vinden valt, dan zal het voor iemand of iets met die kenmerken heel moeilijk zijn om ooit nog het vertrouwen te winnen. Het is dan een vooroordeel geworden en meestal wordt het vooroordeel al snel bevestigd.