prioriteiten?

Alles is mogelijk. 20 jaar geleden waren grote delen van New York onbegaanbaar of, zoals het zo lelijk in nieuw Nederlands heet, "no go area's". Nu is NY weer redelijk veilig. Taxi chauffeurs willen je zelfs wel naar Harlem brengen en dat was 20 jaar geleden wel anders.
Vuil op straat, sirenes overal, slecht verlichte straten, maakten dat je, je al snel onveilig voelde. Wijk voor wijk heeft men opgeknapt en van New York weer een stad gemaakt waar het prettig toeven is.
Heel bijzonder is de ontwikkeling in Meat Packers district. Hier komt het vlees binnen en wordt overgeslagen voor de stad New York. Sjouwende mannen, met bebloede witte overalls en grote hompen vlees op hun schouder, lopen nu tussen de trendy upper class door, die een nieuw jurkje bij Stella McCartney willen uitzoeken. Een stad, zelfs ter grote van New York, is wel degelijk schoon te krijgen. Een kwestie van prioriteiten.
In Nederland klaagt de politie dat ze geen tijd en mensen heeft om de bendes op straat aan te pakken. Wel heeft men schijnbaar tijd om fietsende jeugd ( die rijden namelijk wel eens door rood of vergeten een lampje aan te doen) te beboeten en mensen genoeg om wildplassers op te sluiten. Maar een 1.000 tal randjongeren aan de zelfkant van de samenleving op het goede spoor brengen of definitief op te bergen, daar heeft men geen tijd voor.
Een kwestie van prioriteiten. Zet al die mannen in blauw, die nu: snelheidsovertreders, roodlicht rijders, gordelweigeraars, wildplassers, stoepfietsers, roggelaars, zakkrabbers en lanterfanters, lastig vallen, in om die bendes aan te pakken en te vertellen dat ze de lijn van betamelijkheid zijn gepasseerd. En laat niet luisteren volgen door goed voelen.
Een kwestie van prioriteiten. Maar waarom zou je, als je als politicus, als officier van justitie, als politie commissaris maar 4 jaar ergens zit en je wordt afgerekend op je resultaten, waarom zou je dan doelen najagen die voorbij jouw horizon liggen?