prioriteiten?

Alles is mogelijk. 20 jaar geleden waren grote delen van New York onbegaanbaar of, zoals het zo lelijk in nieuw Nederlands heet, "no go area's". Nu is NY weer redelijk veilig. Taxi chauffeurs willen je zelfs wel naar Harlem brengen en dat was 20 jaar geleden wel anders.
Vuil op straat, sirenes overal, slecht verlichte straten, maakten dat je, je al snel onveilig voelde. Wijk voor wijk heeft men opgeknapt en van New York weer een stad gemaakt waar het prettig toeven is.
Heel bijzonder is de ontwikkeling in Meat Packers district. Hier komt het vlees binnen en wordt overgeslagen voor de stad New York. Sjouwende mannen, met bebloede witte overalls en grote hompen vlees op hun schouder, lopen nu tussen de trendy upper class door, die een nieuw jurkje bij Stella McCartney willen uitzoeken. Een stad, zelfs ter grote van New York, is wel degelijk schoon te krijgen. Een kwestie van prioriteiten.
In Nederland klaagt de politie dat ze geen tijd en mensen heeft om de bendes op straat aan te pakken. Wel heeft men schijnbaar tijd om fietsende jeugd ( die rijden namelijk wel eens door rood of vergeten een lampje aan te doen) te beboeten en mensen genoeg om wildplassers op te sluiten. Maar een 1.000 tal randjongeren aan de zelfkant van de samenleving op het goede spoor brengen of definitief op te bergen, daar heeft men geen tijd voor.
Een kwestie van prioriteiten. Zet al die mannen in blauw, die nu: snelheidsovertreders, roodlicht rijders, gordelweigeraars, wildplassers, stoepfietsers, roggelaars, zakkrabbers en lanterfanters, lastig vallen, in om die bendes aan te pakken en te vertellen dat ze de lijn van betamelijkheid zijn gepasseerd. En laat niet luisteren volgen door goed voelen.
Een kwestie van prioriteiten. Maar waarom zou je, als je als politicus, als officier van justitie, als politie commissaris maar 4 jaar ergens zit en je wordt afgerekend op je resultaten, waarom zou je dan doelen najagen die voorbij jouw horizon liggen?

Joe

"Joe de plummer" bleek geen Joe te heten en was achteraf ook geen loodgieter. Waarom had hij wel gelijk toen ze, het amerikaanse volk, dachten dat hij loodgieter was en wel Joe heette. Raar toch dat de waarheid afhankelijk kan zijn van je naam en beroep. Was het een publiciteit stunt van het republikeinse kamp? Gefundenes fressen voor mensen die in komplot theorieen geloven. Hetzelfde geldt voor de zogenaamde moordaanslag op Obama. In Amerika, overigens, nauwelijks voorpagina nieuws, staat hier in Europa op de voorpagina van alle kranten. En was het wel een moordaanslag, althans het vermoeden dat de twee jongens misschien een moordaanslag op de mogelijk aanstaande president zouden kunnen uitoefenen. Of toch weer een komplot? Misschien wel een publiciteitsstunt. Obama en de democraten doen wel of ze er zijn maar er is geen rechtser land dan Amerika en dat weet Obama.
Ook al is (komplottheorietje) Obama de onderbelichte reageerbuisbaby van Verdonk en Wilders, voor de Amerikanen is hij behoorlijk en onredelijk links.
Dus heeft ie alle hulp nodig.
Nog een paar weken en ik voorspel dat een hertelling in Minesota uiteindelijk zal beslissen wie de volgende president van Amerika wordt. Blijkt straks dat McCain net de twee stemmen van deze jongens tekort komt.

rust

Ik ben niet religieus zonder atheist te zijn. Wel heb ik altijd iets gehad met de zondagsrust. Niet als dag, maar als idee, als principe. Een moment waarop je niets doet, waarop je, je gedachten ordent.
Dat soort momenten zijn er niet meer. We zijn altijd bezig. We zijn altijd wat aan het doen. Rust betekent tegenwoordig actief zijn, fietsen, joggen, surfen, zeilen. Het eerste wat we doen als we daarna thuiskomen is de TV aanzetten, onze e-mail lezen, een smsje versturen.
Toch hebben we die rust nodig, dat moment waarop je helemaal met jezelf bent. Even helemaal niets doen, ogen dicht, gedachtenloos, ontdenken.

kunst

Graffiti is van alle tijden. Oude muurschilderingen in de oudheid, krassen in bomen, in hout in de middeleeuwen. Kerven in beton en steen aan het begin van de vorige eeuw. En dan sinds een aantal decenia de spuitbus.
Beschouwde men het 3000 jaar geleden ook al als overlast, die muurschilderingen in grotten die wij nu collectief bewonderen en op de werelderfgoedlijst willen plaatsen?
En staan er over 3000 jaar archeologen vol bewondering te staren naar de meesterwerkjes die de huidige spuitbusser weet te produceren?

beleggen

1000 euro versatel is nu, 12 maanden later nog slechts een fractie waard.
Met Ahold is het niet veel beter gegaan en over Fortis zwijgen we maar liever.
Als je echter 12 maanden geleden voor 1000 euro heineken had gekocht, dan had je nu nog ca. 300 euro aan statiegeld gehad. Plus een aantal leuke avonden. Blijkt maar weer dat Heineken toch een goede belegging is.

hakken

Ik zit op een terras. Het is een mooie oktober middag. Mensen lopen voorbij. Van de gesprekken vang ik slechts flarden op. Kleine fragmenten. Ik verdiep mij in mijn krant. Een gesprek nadert. Twee stemmen komen naderbij. "ik denk dat ik het geluid van hoge hakken onder mijn gympen laat zetten" hoor ik een van de twee zeggen. Ik kijk op, maar ze zijn al voorbij. Twee vrouwen, studentes schat ik. Had ik eerder opgekeken als ik het geklak van hakken had gehoord?

vertrouwen

Vertrouwen komt te voet en vertekt te paard; het is een oud gezegde.
Bijna alle relaties krijgen op punt met deze universele waarheid te maken. Vriendschappen, politiek, marketing, zakelijk, etc.
Mensen die jaren met elkaar omgaan, en opeens, door een incident, door een gedachte, een gerucht de relatie beeindigen, scheiden, elkaar nooit meer zien.
Of in de marketing. Denk even aan Omo, of bijvoorbeeld Exota, bedrijven die jarenlang aan de relatie met hun afnemers hebben gewerkt. Opeens door een incident werd de een bijna en de ander geheel van de markt gevaagd.
Waarom is het zo moeilijk het vertrouwen van mensen te winnen en, nog belangrijker, als je dan eindelijk dat vertrouwen hebt gewonnen, waarom is dat dan zo wankel?
Misschien wel omdat ons hele leven gebaseerd is op vertrouwen. We vertrouwen onze ouders , we vertrouwen de leraren, we vertrouwen de banken, en we vertrouwen de politicus waar we de eerste keer op stemmen. Dit is zonder rede, er is geen bewijs, geen formule, geen uiterlijk kenmerk, waaruit blijkt dat we iemand kunnen vertouwen. Dat maakt het redelijk binair. Een bakje goed en een bakje slecht. Bij het eerste signaal dat iemand of iets dus niet te vertrouwen zou zijn, gaat het in het bakje slecht. En als er in het bakje slecht een gemeenschappelijk kenmerk te vinden valt, dan zal het voor iemand of iets met die kenmerken heel moeilijk zijn om ooit nog het vertrouwen te winnen. Het is dan een vooroordeel geworden en meestal wordt het vooroordeel al snel bevestigd.

fiets

ceci n'est pas une bicyclette

Morgen gaan de beurzen weer open.
Hebben alle correcties plaatsgevonden? Is papier weer papier, en alleen iets waard als mensen er vertrouwen in hebben. Ricardo had en heeft en zal gelijk blijven hebben, alleen grond heeft waarde en is uiteindelijk het enige relevante productiemiddel. Hadden we toch naar de club van Rome moeten luisteren? Herhaalt alles zich, maar dan in een steeds sneller tempo?
Epicurus schreef: "rijkdom is niet het hebben van vele bezittingen, maar het hebben van weinig behoeften".
En toen hij dat schreef hadden ze nog niet eens een beurs, was Manhattan nog weiland en was de wereld niet groter dan dan wat je kon zien vanaf de dichtsbijzijnde heuvel. Over dertig jaar is het weer zover.

we zijn goed bezig

De overheid heeft maatregelen aangekondigd tegen het fietsen in voetgangersgebieden.
Heel erg belangrijk, veel last hebben we er niet van, maar 35 euro per overtreding daar kunnen we wel wat manuren aan besteden moet de landelijk chef van de politie gedacht hebben.
Dat er ondertussen in Gouda bushaltes worden opgeheven omdat een chauffeur er niet meer durft te stoppen en er in Presikhaaf (Arnhem) niemand meer nachtdiensten op de bus durft te draaien, daar heeft de hermandad geen aandacht en geen tijd voor.
Waarom zouden er toch steeds minder mensen interesse in de politiek hebben?

stationsspeaker

Vanochtend spoor 7, ik wacht op de trein naar Amsterdam. Op het bord staat het ook keurig aangegeven; Alkmaar via Amsterdam en nog een handvol stations, die me niet zoveel interesseren omdat ik daar toch niet moet zijn. Er word veel omgeroepen, dat is elke ochtend zo en ik geloof niet dat het vandaag meer is dan anders. Wat me bijblijft is dat elke ochtend wordt omgeroepen dat: "de city nightline stopt op spoor 4, dat de eerste klas rijtuigen zich achterin bevinden en dat men verzocht wordt niet in te stappen". Elke keer verbaas ik me hierover, omdat deze informatie voor de mensen op het perron totaal geen zin heeft, gelijk ruis. Opeens verdraaien de bordjes op spoor 7. Op het bord wordt Alkmaar vervangen door Rotterdam. De dame achter de omroep microfoon zwijgt. De eerste wachtende begint te schuifelen. Meer mensen kijken omhoog naar het bord, men beweegt, kijkt op het andere spoor. Nee hoor, Alkmaar is verdwenen. De trein rijdt het station binnen. Ook op de trein staat Rotterdam aangegeven. Mensen gaan weer naar boven, verlaten het perron, zoeken naar de trein naar Alkmaar, of was het Den Helder. De omroepster zwijgt nog steeds. Mensen rennen de trap af, denken nog net de trein naar Amsterdam te kunnen halen. Op de treeplanken blijven ze staan, opgelucht dat ze nog net de trein hebben gehaald, maar ook met enige aarzeling. Stond daar nu rechts van de treindeuren; Rotterdam? Aarzelend stapt een man weer op het perron, kijkt om zich heen, duidelijk onzeker. De stationsspeaker zwijgt nog steeds. De bordjes op het perron ernaast "klikkeren" ten teken dat er hier een nieuwe trein wordt verwacht. Den Haag maakt plaats voor Alkmaar (of is het toch Den Helder). De rust keert weer. De mensen nemen hun plaats weer in, als in spiegelbeeld van een kwartier geleden. De trein naar Alkmaar glijdt het station binnen. 5 minuten vertraging en de juffrouw achter de omroep installatie zwijgt nog steeds.

optimisme

Ik zit op een bankje. Verderop morrelt een meisje in haar tas. Ondertussen kijkt ze zoekend om zich heen. Op de tast vindt ze haar telefoon, toetst met haar duim wat nummers in en zet de telefoon aan haar oor.
Ze loopt mijn kant op. "ik weet niet waar ik ben, maar ik kom eraan", hoor ik haar zeggen als ze voor mij langs loopt. Verbaasd over zoveel daadkracht kijk ik haar na.
Een optimist schat ik.

totale gekte

Ik snap het niet meer.
Nog niet al te lang geleden stapte ik naar een bank en werd via een soort anamnese formulier duidelijk gemaakt wat mijn risico profiel was. Veel in aandelen, een hoog risico, geld op deposito rekeningen, een relatief laag risico en alle gradaties daar tussen in. Zo komt het dat als je aandelen Fortis hebt je, je geld hoogstwaarschijnlijk kwijt bent echter, heb je een spaarrekening dan staat de bank garant.
Risicoprofiel hoog versus laag.
Vorige week raakte ik het spoor echter bijster.
Er zijn mensen die hun spaarcentjes van een Nederlandse kredietinstelling (risicoprofiel laag) hebben overgeheveld naar een buitenlandse-kleine-minder-solide-kredietinstelling die een hoge rente beloofde (risico profiel hoog). Meer opbrengsten door een hoger risico te nemen, een wet zo oud als de weg naar Kralingen. Nu gaat die kredietinstelling failliet. Dat kan gebeuren, recentelijk zijn veel grotere bedrijven op de fles gegaan, denk even aan bijvoorbeeld Enron. Mensen die in Enron hadden belegd waren hun geld kwijt. Zo zijn mensen die aandelen Fortis hadden ook hun geld grotendeels kwijt. Maar niet de spaarder die zijn geld naar een onbekende bank op een heel klein eiland brengt. Grootmoedig strooit de heer Bos belastingeld naar deze gedupeerden.
En nu ben ik het dus kwijt. Iemand die aandelen Fortis heeft (omdat deze bank onze ABN-AMRO heeft overgenomen met goedkeuring van diezelfde heer Bos, zijn solide aandelen ABN-AMRO, risicoprofiel laag, fortis papier geworden, risicoprofiel hoog) kan naar zijn centen fluiten, iemand die echter zijn geld leent aan een ijslandse bank is dat niet.
En las klap op de vuurpijl zal diegene die in aandelen heeft belegd mee moeten betalen aan de verliezen die deze onzorgvuldige spaarders hebben geleden.
En niemand moppert, niemand klaagt, niemand die deze onzorgvuldige staatslieden naar het boord vliegt.
Het heeft vier kabinetten Balkenende geduurd, maar eindelijk zijn we murv. We zien wel, we denken niet meer, laat niemand verbaasd zijn als er bij de volgende verkiezingen alleen nog CDA kiezers komen opdraven.

de eerste stappen

De eerste stappen aan het blogfront. Een aantal vragen kwamen bij mij boven.
Hoe vaak moet je en bericht plaatsen?
Voor wie schrijf ik dit?
Wat is het uiteindelijke doel, wil ik iets bereiken?
De eerste vraag is een vraag die ik alleen vanuit een praktisch oogpunt kan benaderen. Elke dag lukt domweg niet, dus blijf ik steken bij een paar maal per week.
Ik schrijf dit, bedenk ik mij voornamelijk voor mezelf. Ik denk overigens dat iedereen dit doet. Ik zie blogs over allerlei "human intrest" achtige onderwerpen; voornamelijk handelend over een eigen hobby of interesse in de hoop dat iemand aanklampt. Persoonlijk schreef voornamelijk dingen op in een klein zwart boekje, moleskine dat dan weer wel. Van alles eigenlijk, maar toch voornamelijk dingen gebaseerd op de actualiteit van alle dag. Door deze nu tevens op het wereld wijde web te plaatsen bekruipt me het idee dat dit niet geheel zinloos is.
De laatste vraag moet ik op dit moment met nee beantwoorden. Geheel pretentieloos, geen doel, misschien komt dat nog, gaande weg als blijkt dat ik inderdaad een blog in de lucht kan houden.